Gewrichten & Ontsteking

Astaxanthine heeft een ontstekingsremmende werking. In-vitro en dieronderzoek heeft aan het licht gebracht dat astaxanthine de productie remt van ontstekingsbevorderende cytokinen (TNF-α, IL-1β) en ontstekingsmediatoren (stikstofoxide (NO), PGE2) in geactiveerde macrofagen door inhibitie van NF-κB-activering. NF-κB (nuclear factor kappa B) is een celcomponent die de ontstekingsrespons aanstuurt door het reguleren van de expressie van pro-inflammatoire genen die onder meer coderen voor de enzymen iNOS en COX-2 (die verantwoordelijk zijn voor de productie van respectievelijk NO en PGE2) en de cytokinen TNF-α en IL-1β. Deze ontstekingsmediatoren in cytokinen activeren andere afweercellen en kunnen chronische ontstekingsziekten veroorzaken. Overactiviteit van NF-κB is geassocieerd met chronische inflammatoire aandoeningen zoals aderverkalking, hart- en vaatziekten, psoriasis, astma, inflammatoire darmziekten (ziekte van Crohn, ulceratieve colitis) en reumatoïde artritis. In laboratoriumonderzoek met perifere mononucleaire cellen van mensen met astma is gebleken dat astaxanthine, al dan niet in combinatie met ginkgolide B (een bestanddeel uit Ginkgo biloba) activering van T-lymfocyten kan voorkomen op vergelijkbare manier als veelgebruikte antihistaminica (cetirizine dihydrochloride, azelastine).

Astaxanthine ondersteunt zowel de humorale als cellulaire immuunrespons en gaat mogelijk leeftijdsgerelateerde achteruitgang van het immuunsysteem tegen; dit blijkt uit verschillende laboratorium- en dierstudies. Astaxanthine ondersteunt de immuunrespons bij microbiële infecties.

Intensief sporten veroorzaakt oxidatieve stress in hart- en skeletspier door intensivering van de stofwisseling (er komen meer zuurstofradicalen vrij uit celmitochondriën); na afloop treedt een milde ontsteking op in spierweefsel doordat vrije radicalen een ontstekingsreactie opwekken door NF-κB-activering. Vermoeide en pijnlijke spieren zijn het gevolg. Astaxanthine kan tegenwicht bieden; dit is aangetoond in dierstudies. Bij muizen steeg het astaxanthinegehalte in spierweefsel door suppletie, wat leidde tot minder inspanningsgeïnduceerde spierschade en een sneller herstel na intensieve inspanning. Astaxanthinesuppletie (1,2 of 6 of 30 mg/kg gedurende 5 weken) leidde bij de muizen tot een groter uithoudingsvermogen door een betere vetverbranding in spierweefsel waardoor minder melkzuur werd geproduceerd, de spieren minder snel verzuurden en de glycogeenvoorraad werd gespaard. De vetmassa bij de muizen die astaxanthine kregen, nam significant af vergeleken met de placebogroep; astaxanthine bevordert vermoedelijk het gebruik van vetzuren als energiebron. Astaxanthine wordt overigens door knaagdieren veel minder goed opgenomen en mede hierdoor zijn hogere doseringen nodig dan bij mensen. Pilotstudies bij mensen zijn positief: proefpersonen die 4 mg astaxanthine gebruikten, zagen hun uithoudingsvermogen verbeteren vergeleken met placebo; na 6 maanden konden ze significant meer kniebuigingen maken met een extra gewicht van 40 kilogram. Atleten die 4 weken dagelijks 6 mg astaxanthine innamen, produceerden minder melkzuur tijdens een inspanningstest, wat doet vermoeden dat hun inspanningscapaciteit toegenomen was.